Zag ik het goed!
Stond er iemand achter mij met de armen omhoog en een mes in zijn handen. Het was in een zorginstelling voor mensen met een verstandelijke handicap, zaterdag na het avondeten en ik werkte alleen op een leefgroep met 12 zwakbegaafde zorgvragers waarvan een groot deel ook een psychiatrisch ziektebeeld hadden. Wim was de zorgvrager die achter mij stond en ik zag ons silhouetten weerspiegeld in het keukenraam.
Een voor mij traumatische ervaring die ik meemaakte op het moment dat ik op mijn kwetsbaarst was, mijn vader overleed enige tijd voor het incident. Ik was uit balans, bezig met mijn eigen gevoelens en niet scherp voor hetgeen in de omgeving gebeurde. De angst die ik op die avond meemaakte blokkeerde mij en ik bevroor. Vraag mij niet hoe ik mij heb gered uit deze benarde situatie want ik heb geen flauw idee. Ik had wat dat betreft een black-out. Wat wist ik wel!
Ik kon er niet meer zijn, ik was te veel bevangen door angst en onzekerheid. Met trillende knieën ging ik erheen, sleepte mij acht uur lang door de dag en na een slapeloze nacht stond ik weer op…………en daar ging ik weer dagenlang achter elkaar. Ik stond op de leefgroep bijna ’stijf van angst’, hield Wim in de gaten én had de alarmbel bij de hand voor het geval dat. Ik kwam niet meer toe aan dat wat ik moest doen, verlenen van ondersteuning en begeleiding. Dat zal voor Wim niet anders zijn geweest, een 40-jarige forse Amsterdammer waarvan de vader zei ‘dat als wij (het team) niet deden wat hij graag zou willen, erop los mocht slaan’. Hoe onzekerder ik werd (en dat werd ik) hoe onveiliger de omgeving voor Wim aanvoelde. Met als effect dat Wim de dingen deed die hij niet mocht doen omdat ik geen grenzen meer kon stellen. Want grenzen stellen en ‘nee, zeggen’ daar ontbrak het aan. Dat betekende dat ik Wim moest confronteren- en aanspreken en dat lukt mij niet meer. Wim was grenzeloos en dat was voor hem een onveilige situatie met als gevolg grensoverschrijdend gedrag. Een vicieuze cirkel die niet meer te doorbreken was. Na een onhoudbare periode ben ik overgeplaatst naar een andere leefgroep, beter voor mij en Wim.
‘Belangrijk moment’
Terugkijkend een zeer leerzame periode en in mijn carrière als hulpverlener ook een ijkpunt. Lieve collega’s die mij overladen met tips en adviezen maar mij niet verder konden helpen. De enig die mijn kwetsbaarheid en onzekerheid zag was………..Wim alleen kon hij het niet plaatsen (logisch). Wat ik nodig had was iemand die oog had voor mijn verdriet en het verband had kunnen leggen met mijn functioneren. Die mij weer in contact had kunnen brengen met Wim, uitgaande van mijn kracht zodat ik mij rol als hulpverlener weer had kunnen vervullen in plaats van een medewerker met verdriet.
Ik dacht toentertijd dat agressie niet erger kon zijn dan dit maar wat ik later meemaakt was soms nog heftiger en complexer. Door de jaren heen heb ik mij goed staande kunnen houden dat wil overigens niet zeggen dat ik mij nooit bang of onzeker heb gevoeld. Ik heb inmiddels geleerd om te kijken naar de houding van de ander en ben mij bewust geworden welk invloed ik hierop heb. Met andere woorden welke rol speel ik hier zelf bij, dat heeft voor mij goed gewerkt. Ik leerde omgaan met bovengenoemde situaties waarbij ik (preventief) kon handelen ten behoeve van de zorgvrager.
Nu ben ik er voor medewerkers die zich geblokkeerd voelen in de samenwerking met zorgvragers en niet (meer) komen tot het verlenen van hulp. Belemmeringen opsporen, bewustzijn van eigen functioneren creëren en zorgen voor positieve beweging waardoor je weer stevig in je schoenen komt te staan. Dat is wat ik nu doe! Ik ben benieuwd naar jouw ervaringen eventuele reacties kun je sturen naar info-kalba-coaching.nl
