Beren op de weg
Je kent de uitdrukking ‘Beren op de weg, spinsels in je hoofd’ vast wel. Sterker nog je hebt ze zelf vast ook wel eens gezien onderweg. Bij tijd en wijle ben ik een echte piekeraar en ook nog een hele goede! Gedachten en emoties nemen mij dan in beslag. Ik sta er mee op en ga er mee naar bed. ‘De beren’ liggen dan heerlijk tussen ons in en nemen alle ruimte waardoor ik lig de draaien en te woelen om uiteindelijk uitgeput in slaap te vallen.
Piekeren, tobben, prakkiseren, dubben
Onlangs overkwam mij dit weer, mijn hoofd (en hart) was vol van een bepaalde situatie, het ging dan ook om een situatie die mij ‘aan het hart lag’. De beren zie ik overigens niet vaak voorafgaand aan een gesprek maar vooral erna, ik blijf ‘door piekeren’. ‘Wat als, had ik maar, als het, ben ik wel en kan ik’ zijn gedachtes die mij bezig blijven houden. Dat zijn mijn ‘beren’, inmiddels ben ik een ervaringsdeskundige en weet ik uit ervaring dat de beren (en ik) een beren-proces ondergaan naarmate de tijd verstrijkt.
In het begin zijn ze klein, schattig en wollig, ze komen dan rustig aandrentelen ergens ver vanuit mijn gedachtengoed. Ik zie en hoor ze maar kan ze nog negeren vervolgens gaan ze groeien totdat ze zwaar, met hels kabaal en een grijns door mijn gedachten denderen alleen rekening houden met zichzelf. Ze komen en gaan wanneer het hun uitkomt, ze eisen alle aandacht op en ik kan ze dan niet meer negeren en moet er wat mee.
Het piekeren, tobben, prakkiseren, dubben enz. begint en door aandacht te schenken aan de situatie worden mijn de beren groter en zwaarder. De beer is dan echt los!!! Mijn humeur wordt er minder op en gevoelens van verdriet, onbegrip en machteloosheid krijgen de overhand.
Beren op de weg-proces
Ik weet ook dat er een moment komt in het ‘beren op de weg proces’ dat ik los kan laten. Hoewel het lijkt dat er op een bepaald moment een ommezwaai is, gaat er wel iets aan vooraf. Ik neem het gesprek waar, ik kijk terug op de situatie en overdenk (en doorvoel) de situatie. Ik geef er een betekenis aan, duidt het en probeer het te plaatsen in het juiste perspectief en evalueer met mijzelf (of met de ander) de situatie. Ik geef er een waardering/beoordeling aan. Met andere woorden; ik ga in gesprek met ‘mijn beren’, die kleiner en kleiner worden totdat ze verdwenen zijn. Hoogstwaarschijnlijk wachtend op een volgend moment.
Inmiddels leer ik ook veel van mijn beren. De beren in mijn hoofd zijn er op die momenten dat er thema’s zijn die mij raken als mens. Het gaat vaak over mijn drijfveren, motieven over wie ik ben en waar ik voor sta. Ik merk ook dat de beren er niet meer zo vaak zijn én als ze er al zijn, zijn ze er maar voor korte duur. In dat opzicht koester ik mijn beren ook wel een beetje.
